انتخاب روحانی و هفت پیام برای اپوزیسیون کرد

انتخاب روحانی و هفت پیام برای اپوزیسیون کرد

وریا محمدی

انتخاب روحانی به عنوان رئیس جمهور جدید ایران با واکنش های گوناگونی روبرو شده است. در کمال حقیقت بینی باید گفت که این دور با تمامی دورهای پیشین تفاوت داشت. سیاسیون ایرانی به طور عام و سیاسیون کرد به طور خاص ، هنوز از شک وارده به در نیامده اند.

من در اینجا به هفت زاویه این داستان نظری کوتاه خواهم انداخت.

1)      کردستان انقلابی که تاریخی پر از افتخار در مبارزه با جمهوری اسلامی دارد و اولین رفراندم این رژیم را با اقتدار نفی کرد، این بار

به شکل گسترده ای به پای صندوق های رای رفت و به روحانی رای داد. این گرایش به روحانی در حالی است که همه احزاب کرد قبل از انتخابات آن را تحریم کرده بودند. همین احزاب در حالی این میدان را باختند که این روزها، همه یا رسانه همگانی چون تلویزیون در اختیار دارند یا به نوعی ارتباط تنگاتنگ تری با جامعه یافته اند. بنابراین پیام اول این بود که در عرصه اقناع عمومی برای تحریم انتخابات با شکست روبرو شدند.

2)     مردم نشان دادند که آنها به تغییر فضا ولو در سطوح اندک، بیشتر روی خواهند برد تا مدینه فاضله ای که تاکنون سرابی بیش نبوده است.

3)     رای کردستان به روحانی حاوی این پیام بود که آنها به یک جریان اصلاح طلب دولتی که همه در لحظه آخر و با یک پیام متحد میشوند، بیشتر تکیه میکنند تا به احزاب متفرق و منشعبی که یکدیگر را مدام نفی کرده و در حال توطئه علیه یکدیگرند.

4)     در عرصه همکاری با اپوزیسیون ایرانی ، کردها به سان همیشه بازیچه بخشی از اپوزیسیون ناتوان مرکز نشین شدند که تا استخوان راسیسیت، بی بنیه و ضعیف است. اپوزیسیونی که از خود هیچ ندارد. این اپوزیسیون ناتوان بخشی از کردها را در ترویج شعار ( انتخابات آزاد ) به بازی گرفت. بخشی از کردها و یک جریان مشخص، نه تنها همه را ارزان فروش کرد بلکه برای خدمات دهی به نمایش آقایان در کنفرانس های پراگ و استکهلم، از عکاسی و فیلمبرداری تا تمیز کردن سالن را با کمال میل به عهده گرفته بود. اما این انتخاب آب پاکی بر دست همه ریخت و جمهوری اسلامی همان شعار را دور زد و بحث ( انتخابات آزاد ) در لابه لای همان کنفرانس ها آرشیو شد.

5)     انتخاب روحانی یک پیام محکم بود که به هیچکدام از جریانات این رژیم نه تنها اعتمادی نیست بلکه همان کسی که شعار انتخابات آزاد را در درون حکومت طرح کرد و هزینه کنفرانس های گوناگون را تامین کرد تا صدها نفر از نقاط مختلف دنیا به پراگ و استکهلم بروند، اینک پرونده را خاتمه یافته میبیند و همه را قال گذاشت. سکوت بخشی از احزاب کرد و شکه شدن برخی، این روزها قابل تامل است. این افراد باید دست از چنین بازی کثیفی برداشته و با جنبش کردستان روراست تر باشند.

6)     احزاب کردی که منتظر توجه آمریکا بودند و برای ورود به دالان وزات خارجه آمریکا جهت دیدار با یک کارمند دسته هشتم همه تلاشی نمودند، این روزها باید دریافته باشند که نگاه آمریکا به درجات زیادی به نسبت ایران تغییر کرده است. این احزاب که برای آویزان شدن به لوله تانک های آمریکا برای ورود به ایران همه هستی خود را بی مهابا فدا کردند، بازی را بد باختند. تجربه اخیر مذاکرات احتمالی صلح میان طالبان و آمریکا و بازگشایی دفتر طالبان در قطر نشان از آن دارد که آمریکا با یک قدرت واقعی، حاضر به همکاری و گفتگو است نه با جریاناتی که همه بود و نبودشان تلاش های مذبوحانه برای جلب توجه است.

7)     کردستان اما همان کردستان است. مردمش همان کسانی هستند که احزاب کردی ریشه خود را از آنها گرفته اند و هزاران قربانی داده اند. ضرورت بازنگری جدی در مناسبات میان کردستان و احزاب اپوزیسیون کرد از هر زمانی بیشتر احساس میشود. یک سیاست شفاف، دور از ریا و عملگرا، یگانه راه بهبود این ارتباط است