سیزده سال از کشتار سوم اسفند سنندج گذشت

سیزده سال از کشتار سوم اسفند سنندج گذشت

وریا محمدی

سیزده سال پیش و در چنین روزی ( ۳ اسفند ۱۳۷۷ ) اعتراض آرام مردم شهر سنندج در محکومیت پلان دستگیری عبدالله اجالان ( رهبر پ ک ک ) که در ۲۶ اسفند دستگیر شد و خبر آنرا بلند اجویت رئیس جمهور وقت ترکیه اعلام کرد، توسط جمهوری اسلامی به خون کشیده شد. در کمتر از ۳ ساعت نیروهایی سرکوبگر جمهوری اسلامی سنندج را کاملا ملیتاریزه کرده و تظاهرات مدنی کردها را وحشیانه سرکوب کردند. در این زمان کوتاه ، لوله تفنگ های این مزدوران، سینه بیش از ۵۰ نفر را شکافت.

در میان این ۵۰ نفر حتا کودکان ۸ تا ۱۲ ساله هم دیده میشدند. جدا از این کشتار خونین و این جنایت وحشیانه، بیش از هزار نفر در ۲۴ ساعت اول و قریب به ۵ هزار نفر در ۲ هفته بعد دستگیر شدند.

کسانی‌ که آن روزها را به یاد دارند می‌دانند که هجوم وحشیانه نیروهای امنیتی رژیم و لباس شخصی‌‌ها به منازل مردم به امری عادی بدل شده بود. هر لحظه در یکی‌ از خانه‌ها با لگد و اسلحه شکسته میشد و سربازان امام زمان بدون هیچ گونه مجوزی، به حریم خصوصی مردم وارد میشدند تا به باور خود یکی‌ از افراد ( ضد انقلاب ) را دستگیر کنند. بخاطر یک اعتراض کاملا مسالمت آمیز که حتا قبلان با مقامات دولتی در استانداری هماهنگ شده بود، کشتاری به راه انداخته شد که قابل فراموشی نیست.

جمهوری اسلامی ۵۰ خانواده را در در چند روز مانده به سال جدید و نوروز عزادار کرد و به عنوان هدیه نوروزی عکس کشته فرزندانشان را بر سر سفره هایی هفت سینشان نهاد.

جنازه کشته شدگان به خانواده آنها تحویل داده نشد، اجازه هر گونه مراسم برای تحریم ممنوع اعلام شد و شبانه اجساد این قربانیان در سایه حضور نیروهایی اطلاعاتی به خاک سپرده شد.

دستگیر شدگان این رویداد هفته‌ها و ماه‌ها در شکنجه گاه های ‌ستاد خبری وزارت اطلاعات در سنندج، بازداشتگاه های سپاه و دیگر زندان های ناشناخته جمهوری اسلامی در کردستان شکنجه شدند. اینک و پس از ۱۳ سال هستند کسانی‌ که کماکان در زندان به جرم شرکت در این اعتراض مدنی روز را به شب میرسانند.

اما جان کلام، اتفاق اسفند سال ۱۳۷۷ اولین سرکوب روزهای عید برای مردم کرد نبود چرا که ۱۹ سال قبل از آن و در نوروز ۱۳۵۸ یکبار دیگر جمهوری اسلامی شهر سنندج را به توپ بست و به فرمان خمینی و با مدیریت ( بنی صدر ) کشتاری دوباره به انجام رسید.

در ۳۳ سال حاکمیت جمهوری اسلامی، کردستان هرگز به سان یکی‌ از شهر های ایران نگریسته نشده است. کردستان در این ۳ دهه یک منطقه اشغالی بوده که رژیم همواره شماری غیر بومی را برای سرکوب آنها و جلوگیری از شورش به منطقه ارسال کرده است. یک پادگان بزرگ نظامی و یک زندان در مرزهای غربی کشور.

هر بیننده خارجی‌، در نگاه اول میفهمد که با عبور از کنترل های شهر و به محض ورود به دایره جغرافیایی کردستان، یک سایه حکومت نظامی بر همه جا حکم است. جمهوری اسلامی کردستان را نه تنها جزئی از خاک ایران نمی‌داند، بلکه به مثابه یک منطقه تصرف شده که هر آن ممکن است از دست برود به آن برخورد می‌کند.

در سیزدهمین سالیاد این تراژدی انسانی‌ ، یاد همه جانباختگان این رویداد گرامی‌ باد. باشد که روزی، در دادگاهی مردمی این جانیان انسان و انسانیت، تقاص کارهای خود را پس بدهند.