نافرمانی مدنی یا مبارزه قهر آمیز
چند روز پس از پایان سناریو بیت رهبری، ایران در تب و تاب این قضیه در خویش می غلطد.
شمار کشته ها هر روز بیشتر میشود، تعداد بازداشت ها در حال افزایش است، دامنه خشونت لحظه به لحظه وسعت میابد و حاشیه امنی برای اعتراض باقی نمانده است.
رژیم تا دندان مسلح است. شمشیر را از رو بسته است. بالاترین مقام حکومتی پرده برانداخته و فرمان خشونت عریان داده است.
چند روز است با خود می اندیشم که کارکرد یک مبارزه قهر آمیز، تا چه اندازه برش خواهد داشت؟
هر چه میاندیشم و تلاش میکنم به این نظر برسم که نافرمانی مدنی روش دنیای معاصر است، اما همزمان به یاد می آورم که این دیکتاتوری و اختناق با اعتقاد ما به دمکراسی و رفرم آرام، از تخت فاصله نخواهد گرفت. فاصله ای که با دادگاه خشم مردم هم روبروست.
اینها در این چند روز و طی دوره های قبلی ماهیت سرکوبگرانه خود را نمایش داده اند.
ضرورت یک مبارزه قهر آمیز اگر چه انتخاب ما نیست اما به ضرورت تبدیل شده است.
باید به راه های این تاکتیک پر هزینه بدون شک اندشید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر